بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ
رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ يَسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی يَفْقَهُوا قَوْلِي
ائمۀ طاهرین و حتی پیغمبر اکرم«سلام‌الله‌علیهم» به ماه محرّم و به عاشورا خیلی اهمیت می‌داده‌اند. راوی پسر شبیب است و می‌گوید امروز روز اول محرم رفتم خدمت حضرت رضا«سلام‌الله‌علیه» و دیدم که خیلی غمناک است. گفتم یابن رسول الله! شما را غمناک می‌بینم. فرمود: امروز روز اول محرم است و روز عزای حسین است. بعد هم به ابن شبیب گفتند: «يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع»، ابن شبیب! اگر بناست برای چیزی گریه کنی، برای امام حسین گریه کن. او سزاوار است که برایش گریه کنی، او سزاوار است که برایش زاری کنی، او سزاوار است که برایش عزاداری کنی.[1]
امام حسین«سلام‌الله‌علیه» در کربلا آن موج را ایجاد کرد، ظالم را ریشه‌کن کرد، درخت اسلام که پژمرده بود و رو به نابودی بود، امام حسین«سلام‌الله‌علیه» با خون خودش آبیاری کرد.
اسارت عیال این موج را سرتاسری کرد؛ لذا اسارت عیال نظیر شهادت امام حسین«سلام‌الله‌علیه» و اصحابش خیلی کار کرده است. امام حسین هم می‌فرمود که می‌روم در کربلا کشته شوم و عیال را هم می‌برم برای اینکه اسیر شوند[2] و برای اینکه دین متوقف بر اینست.
امام حسین«سلام‌الله‌علیه» فضائل و امتیازاتی دارند که لازم است همیشه و به‌ویژه در ماه محرّم برای مردم تبیین گردد. در جلسات این دهه، به برخی از آن امتیازها که مختصّ امام حسین«سلام‌الله‌علیه» است اشاره خواهد شد.
یکی از امتیازهای امام حسین«سلام‌الله‌علیه» که امتیاز بزرگی هم هست و یک معجزه برای امام حسین«سلام‌الله‌علیه» است، اینکه این عزاداری‌ها کهنه و ملالت‌آور نمی‌شود. هرچه مصیبت بخوانند و هرچه عاشورا جلو بیاید، مثل اینست که دیروز امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را شهید کرده‌اند.
این یکی از معجزات بزرگ قرآن نیز به شمار می‌رود. قرآن بیش از بیست معجزه دارد. انبیاء معجزه داشتند اما با رفتن خودشان، معجزه‌هایشان نیز از بین رفته است و حتی مثل تورات و انجیل با رفتن حضرت موسی و حضرت عیسی از بین رفته است. زرتشتی که در ایران بوده کتاب داشته و خودش رفت و کتابش هم رفت. اما قرآن پیغمبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» باقیست و عمده معجزه برای پیغمبر اکرم، این قرآن کریم است و این قرآن الان بیش از بیست معجزه دارد و یکی از افتخارهای اسلام و ما مسلمان‌ها همین است. یکی از آن معجزه‌ها که حضرت رضا«سلام‌الله‌علیه» روی آن پافشاری دارند، اینست که می‌فرمایند قرآن را هزار مرتبه بخوان و دفعۀ هزار و یکم باز تازه است. شما سورۀ حمد را هر روز لاأقل ده مرتبه می‌خوانید، اما هیچ وقت کهنه و ملالت‌آور نیست.
به عنوان مثال شما یک اولاد پسر دارید و این پیش شما نیست و دلتان برایش تنگ شده است. یک نامه برای شما می‌نویسد. اول با ولعی مادرش را صدا کن و نامه را بخوان و مادر گریۀ شوق بکند و شما گریۀ شوق بکنید. دوباره فردا نامه را بخوان و حتی حفظ کن. اما بار چهارم و پنجم نامه برای شما یک امر عادی می‌شود. درحالی که نامه از بالاترین محبوب شماست اما نامه برای شما عادی می‌شود. اما قرآن را هر روز بخوان. سفارش شده که قرآن را هر روز بخوانید و از رو بخوانید. وقتی تمام شد دوباره از سر می‌گیرید و مثل اینست که اصلاً قرآن نخوانده‌اید و الان قرآن نازل شده است و به قول حضرت رضا«سلام‌الله‌علیه»، این یکی از معجزات بزرگ قرآن است.
عزاداری‌ها نیز اینگونه است. شما همه ساله عاشورا دارید. روضه می‌خوانید و روضه می‌شنوید و گریه می‌کنید. اما همه ساله مثل اینکه تازه است. همۀ مصائبی که می‌خوانیم، شما شنیده‌اید و برایش گریه کرده‌اید. اما وقتی مصیبت می‌خوانیم برای ما تازگی دارد و برای شما نیز تازگی دارد و مثل باران برایش گریه می‌کنید. حتی مثلاً در این جلسه روضۀ وداع می‌خوانند و در جلسۀ دیگر می‌روید و آنجا هم روضۀ وداع می‌خوانند و باز در روضۀ دیگر می‌روید و آنجا هم برایتان روضۀ وداع می‌خوانند. هر سه برای شما تازه است و هر سه برای شما تازگی دارد و برایش اشک می‌ریزید. تا حال نشده یکی از ما شیعیان که عشق امام حسین«سلام‌الله‌علیه» دارد، بگوید این روضه‌ها الان شنیده شده است. همین روضه‌ها که ما می‌خوانیم برای ما تازگی دارد و روضه‌ها که شما می‌شنوید برایتان تازگی دارد. گریه‌هایی که می‌کنید برایتان تازگی دارد. به عنوان مثال یک فرزند دارد که مرده است. برای او خیلی گریه می‌کند و گریه و زاری و غش دارد. روز اول برای مادرش خیلی غش دارد و به راستی گریه می‌کند. روز دوم و سوم و تمام می‌شود. ولو اینکه مصائب پسرش هم پیش او بخوانند، گریه‌اش نمی‌آید و اگر به زور خودش را به گریه بیندازد. محبوبش است و همین یک پسر را داشته و پسر دیگری ندارد اما هرچه یاد خاطره‌هایش کند، عادی است و گریه ندارد. اما امام حسین«سلام‌الله‌علیه» اینطور نیست. وقتی اسم علی اکبر امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را بیاورند، همۀ شما گریه می‌کنید. هزار و سیصد سال است که همه برای علی اکبر گریه می‌کنند. این کهنه شدنی نیست. حتی در روایات هم داریم و من به شما گفتم در زمان ظهور حضرت هم روضه هست. حال در روایات داریم وقتی امام حسین«سلام‌الله‌علیه» به حکومت رسیدند، تمام این قضایا برایش نظیر فیلمی می‌آید و همه گریه و زاری می‌کنند. اما بالاتر از اینهاست که در روایات آمده است. همینطور که الان ما روز عاشورا داریم، در حکومت امام حسین«سلام‌الله‌علیه» هم که هزار سال با نشاطی با علی اکبر و ابوالفضل و زینبش حکومت بر این جهان می‌کند، باز هم روضه هست و روضه لذت دارد. این روح شهادت طلبی باید از این روضه‌ها در شیعه زنده باشد تا بمیرد و تا روز قیامت. به! چه معجزۀ خوبی! چه نعمت خوبی!
من خیال می‌کنم اینها از بهشت و آنچه در بهشت است، بالاتر است؛ لذا شما برای تشیّع و برای این نعمت روضه‌خوانی و گریه کردن و لذت بردن از این گریه‌ها شکر کنید. اما متأسفانه شکرش را نمی‌کنید. یعنی تا حال نشده که تسبیح دست بگیرید و صد مرتبه بگویید الحمدلله روضه دارم، الحمدلله حسین دارم، الحمدلله شیعه هستم. در حالی که باید خیلی قدر این نعمت‌ها را بدانیم.
و صلّی الله علی محمّد و آل محمّد
[1]. امالی الصدوق، ص 129؛ عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 299.
[3]. ر.ک: عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 87.
