شكّى نيست كه ذات مقدّس
خداوند - عزّ اسمه - «مستجمع جميع صفات كماليّه» يعنى داراى همه صفات كمال است و
هر گونه برترى و حُسن و كمالى كه تصوّر شود به نحو هر چه تمامتر و با عينيّت و
بساطت، در ذات او موجود است. كلمه «اللَّه»اسمى است براى چنين ذاتى كه مستجمع جميع
صفات كماليّه است. بنابراين او «مطلق كمال» و بلكه «كمال مطلق» است.
دليل اين سخن نيز بديهى است، زيرا كليّه كمالات در
جهان هستى از او سرچشمه مىگيرد پس او بايد به نحو اتمّ و اكمل و با عينيّت و
بساطت، «مطلق كمال» و «كمال مطلق» باشد. ذاتى كه خود كمالى نداشته باشد نمىتواند
به ديگران آن كمال را اعطاء كند:
ذات نايافته از هستى بخش
كى تواند كه شود هستى بخش
خداوند مىفرمايد :
«وَلِلّهِ الْاَسْماءُ
الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها».[1]
»براى خدا نامهاى نيك است پس خدا را با آن نامها
بخوانيد».
1. اعراف / 180.